Cochabamba, Bolivia - De eerste week

Hola hola, daar ben ik weer :)

Ik merk dat ik steeds slordiger begin te worden met mijn blogs, ik moet jullie echt vaker updates geven, maar deze keer is mijn excuus dat ik de hele vorige week druk bezig ben geweest met mijn draai te vinden op mijn nieuwe bestemming: Cochabamba, Bolivia. Vandaag heb ik dan eindelijk tijd om alles bij te werken omdat er de hele dag openbaarvervoer-stakingen en blokkades zijn, dus is ons verboden naar ons werk te gaan, omdat het nu schijnbaar erg gevaarlijk is op straat. Dat is het hier sowieso wel, maar dan meer 's avonds.

Nou, mijn eerste week hier dus. Na een moeizame tocht hierheen, waarin ik was beroofd op het moment dat mijn bus naar Guatemala City vliegveld kwam, maar heb al mijn spullen weer terug, en vervolgens de datum op mijn ticket niet klopte en ik moest betalen om om te boeken en mijn pasjes het niet deden en ik door een man van de Nederlandse ambassade opgehaald moest worden om naar een andere ATM te gaan en toen ik uiteindelijk in La Paz aankwam ik last kreeg van hoogteziekte op het vliegveld en er vervolgens geen vlucht was tot 8 uur 's avonds dus ik daar 17 uur moest zitten, moe en ziek en verveeld en wel want de wifi deed het ook niet, kwam ik uiteindelijk 's avonds hier aan. Ik woon nu alleen met Magda, een vrouw van 52 en haar hondje Federico. Op het begin had ik de indruk dat het allemaal een beetje oppervlakkig was, zo van 'oh ze betaald om hier te zijn dus hoef ik niet al te veel moeite te doen', maar dat is helemaal omgekeerd. Ze vraagt wel 10x per dag hoe het is en wat ik aan het doen ben, en 's avonds drinken we gezellig samen een kopje thee. Ik heb een grote kamer ennn tweepersoonsbed, en hoef alleen 's middags te werken van 2 tot 6 dus kan 's ochtends lekker uitslapen en rustig aan doen. Dat had ik zeker nodig na die 2 dagen reizen om hier te komen.
Projects Abroad is me tot nu toe een beetje tegengevallen. De eerste middag kreeg ik een supersnelle rondleiding van Freddy, wiens engels echt niet zo goed was dus ik geluk had dat ik Spaans sprak, en die binnen no time door de tour door de stad heen was. Het is zo moeilijk om alle trufi's, bussen en taxi's en radio-taxi's uit elkaar te houden. Donderdag was er een activiteit op het kantoor van Projects Abroad, en ik had per ongeluk de verkeerde bus gepakt (de bussen B en U zijn precies hetzelfde, alleen door het donker dacht ik dat ik B had, maar het was dus U, die een hele andere richting opgaat) en kwam ik daar na 20 minuten achter. Ik dus zo snel mogelijk eruit, maarja he toen wist ik begod niet hoe ik moest lopen. Dus ik Freddy bellen, maar de verbinding was slecht, en op een gegeven moment was mijn credit van mijn nieuwe Boliviaanse Samsung-telefoontje op, dus in de donkere straten kon ik alleen maar doen alsof ik aan het bellen was. Toen ik dus uiteindelijk aankwam was de dansgroep van die avond net aan het vertrekken, en aangezien ik de verkeerde provider-credits had gekocht voor mijn telefoon moest Freddy een radio-taxi voor mij bellen die er in 20 minuten was, dus in totaal heb ik maar een halfuur doorgebracht op de eerste kennismaking met de groep.
Gelukkig hadden Joanna en Marie, een Deens en Duits meisje die meedoen aan het journalism-project hier, me meteen de eerste dag meegevraagd om te gaan reizen dat weekend naar Vilia Tunari. Eerste twijfelde ik, omdat ik de stad nog helemaal niet kennen, maar ik bedacht me dat als ik mijn draai wilde vinden ik zo snel en zo goed mogelijk contact moest maken met de andere vrijwilligers, dus ik ben meegegaan. We waren met een groep van 7 man, 1 Franse jongen, 3 Deense meisjes, een Duits meisje, een Amerikaanse en ik. Echt hele leuke mensen! Vilia Tunari is een plaastje in de jungle, met nationale parken eromheen met dieren erin. Na een busrit van 3,5 uur, waarbij de buschauffeur in bochten in de bergen vrachtwagens inhaalde en levensgevaarlijke toeren uitvoerde om er sneller te kunnen zijn, waren we aangekomen. Meteen alles superklam en vies en plakkerig, maarja dat heb je daar. Zaterdag zijn we naar een nationaal park gelopen waar beren, poema's, papegaaien en apen zitten. We hebben uiteindelijk het genoegen gehad om een paar apen te zien, die de waterflesjes van Laura en Antoine afpakten, om die vervolgens open te maken en leeg te drinken. Echt raar hoe menselijk die beesten zijn, eentje die ging zelfs lopen met een flesje in zijn hand, en het leek net een dronken mens. We hebben in totaal echt 4 uur of meer door de jungle gelopen, Samantha en Laerke op hun slippertjes haha. Hoe ze dat hebben volgehouden? Geeeen idee. We snakten daarna naar een douche, maar hadden wel zin om te zwemmen dus zijn we ergens gaan vragen of ene taxi ons naar een natuurlijke waterbron kon brengen om te zwemmen. Echt op een supermooie plek in het water gezwommen, alleen zaten er allemaal van die visjes die je in spa's ook hebt die alle bacterien van je voeten eten, dus als je niet bleef bewegen werd je helemaal gek van alle vissenbeetjes. 's Avonds wilden we nog uitgaan in de karaoke'bar die daar was, maar dat was weinig karaoke en weinig andere buitenlanders en veel 14-jarige Bolivianen, dus zijn we algauw weer teruggegaan naar het hostel om daar nog buiten te gaan zitten. De volgende dag zijn we nog gaan wildwater-raften, dat was echt gaaf! Vantevoren bedacht ik me nog 'Ogod waar zijn we aan begonnen, niks is veilig hier in Bolivia, dus dit al zeker niet', maar het was echt gaaf! Het had van mij zelfs nog gevaarlijker gemogen. Het was echt een supergroep, we zijn na weer een 3-uur-lange levensgevaarlijke busrit nog een ijsje gaan eten, want de meeste andere vrijwilligers kennen het hier allemaal al goed, en ze hadden me zelfs thuis afgezet. Ben dus toch wel blij met mijn beslissing om gewoon met ze mee te gaan. En tja, een heel weekend met dit allemaal voor maar 50 euro, daar lig je niet wakker van.

Verder heb ik mijn programma wel omgegooid. Althans, dat wil ik. Ik wil niet nog 3 maanden met Projects Abroad naar de Galapagos-eilanden, omdat ik dat toch wel erg lang vind voor daar, omdat het leven daar zo duur is en ik misschien op een gegeven moment wel heb dat ik naar huis wil. In plaats daarvan wil ik na Bolivia 2 weken naar Peru gaan, 1 week Machu Pichu en 1 week Carlos bezoeken, en dan met de Kerst weer terugzijn in Guatemala om die te vieren bij mijn Guatemalteekse familie, die ik hier echt heel erg mis! En natuurlijk om mijn lieve leraren weer te zien en mijn Spaans nog meer te verbeteren.

Ik merk echt dat ik voordeel heb met mijn Spaans. Niet alleen heb je meteen een streepje voor bij de mensen die je tegenkomt, de kinderen in het weeshuis kunnen me ok niet voor de gek houden omdat ik ze versta, de communicatie met de organisatie en de mensen daar is veel beter, je komt sneller in contact met de kinderen, en volgens mij mag ik meer doen. Vanaf deze week ga ik werken met Rene, Dorian en Marina, 3 peuters van 3 jaar die niet naar kindergarten gaan maar wel oefeningen nodig hebben voordat ze naar school gaan. Ik moet dus met ze gaan kleuren, knutselen en oefeningen doen om hun motoriek te verbeteren. Neza, de coordinator van de vrijwilligers, heeft me alles gisteren uitgelegd. Zijzelf is ook juffrouw voor kindjes van 3 jaar in de ochtenden, en 's middags werkt ze in het weeshuis. Toch best bijzonder dat zij dit werk dan aan mij toevertrouwd. Zo zie ik het tenminste haha. Ik ben dus erg benieuwd, want morgen begin ik.

Verder is hetgene wat me is opgevallen hier dat 1 van de eerste vragen die men hier stelt is 'Geloof jij in God?' Religie is hier echt heel belangrijk, maar bijvoorbeeld de Deense meisjes zijn ook lid van een kerk, dus onder de vrijwilligers is het op zich ook best een big deal. Het is echt heel erg moeilijk om uit te leggen dat religie in deze generatie in Nederland niet zo'n hele grote rol speelt. Er staat zelfs in de Lonely Planet dat als je er diep op in wilt gaan je kan zeggen dat je niet in God gelooft, maar als je daar geen zin in hebt moet je gewoon altijd zeggen dat je katholiek bent. Maar hier heb ik begrepen dat het grootste deel van de bevolking niet echt katholiek is. De geloven niet in allerlei engelen, Maria, Jozef, de apostelen etc. maar ze geloven in de normen en waarden die in de Bijbel beschreven staan en passen deze toe op het dagelijks leven. Ze geloven dus echt alleen in God, niet de poespas die erbij komt. Dit heeft Neza gisteren allemaal uit zitten leggen toen ik haar aan het helpen was met de nieuwe studieboeken van de kinderen. Ze neemt me waarschijnlijk een keertje mee naar haar kerk op een zondag, omdat ik zo geinteresseerd was en ze die graag aan me wilden laten zien. Ze hebben hier zelfs missen in Quechua, de oude taal die hier en in Peru vroeger gesproken werd voor de Spaanse colonisatie. (Dat heb ik geleerd uit mijn proefielwerkstuk met Johanna, echt leuk om dat hier in praktijk mee te maken)
Ik heb dus nog een hoop te verkennen hier in Cochabamba, maar ik heb mijn draai inmiddels wel gevonden. Ik denk dat het hier echt weer een supertijd gaat worden!

Nou succes weer met deze lap tekst haha, y hasta luego!
Besos y abrazos xoxox