La Paz vliegveld - samenvatting

Holaaa buenas dias!
Ja ik weet het, alweer hele tijd geleden, maar heb het de laatste tijd echt heel druk gehad!
Nu moet ik nog 3 uur op mijn vlucht naar Lima wachten (heb er al 5 op zitten) op het vliegveld van La Paz waar ik niet echt goeie herinneringen aan heb, maar nu heb ik tenminste tijd. In mijn laatste weekend in Bolivia ben ik naar Potosi geweest met Joanna, de hoogste stad van de wereld volgens de Lonely Planet. DE attractie daar is de mijnen bezoeken, waar de mijnwerkers ook echt aan het werk zijn. Nadat we de nachtbus had genomen en om 6 uur aankwamen, raceten we naar het geplande hostel (Koala Den) om onze spullen te droppen en vervolgens meteen naar een reisbureautje te gaan om het mijnbezoek te plannen. Een uurtje later vertrokken we al, met een groep met Julio, een Colombiaan, twee kille Franse vrouwen/meisjes en een prettig gestoorde man uit Tunesie. (was vergeten dat ze daar ook Frans praten dus ik noemde hem de hele tijd een Fransman) We moesten in onze mijnwerkers-outfits over straat haha, alsof we als extranjeros niet al genoeg aandacht kregen!
Het was wel echt een hele ervaring, om claustrofobisch van te worden zo zijn die mijnen. We bezochten ook Tio, de beschermer van de mijnwerkers. Eigenlijk is het de duivel, omdat de Spanjaarden toen ze hier kwamen zeiden dat omdat ze onder de grodn werken, ze onder de hoede van de duivel zijn. in Quechua is dit Tius geloof ik, vandaar Tio (wat ook oom betekend in het Spaans) Tio is dus echt heeel erg lelijk, en vaak onder de coca-bladeren en alcohol en sigaretten, want de mijnwerkers offeren dit elke dag zodat hij hun beschermt. Ironisch is het wel, aangezien de mijnwerkers door de giftige gassen die vrijkomen nooit ouder worden dan 40. We kropen zelfs door gangetjes met ons grappige gidsje, die constant coca-bladeren kauwde en bij Tio gewoon uti een geofferd flesje alcohol dronk. En we hadden het daarvoor al geprobeerd, en dat is dus echt pure alcohol waar wij in NL onze ernstige wonden mee schoonmaken. Tijdens ons bezoek otnmoetten we Ivan, een jongen van 20 die al 5 jaar lang in de mijn aan het werk was met zijn broer, vader en oom. Er werken altijd hele families daar, maar toch is het een triest idee dat wij daar met onze mondkapjes zitten en daar niet langer dan 4 uur mogen zijn omdat de gassen neit goed voor je zijn, terwijl hun eigenlijk langzaam dood aan het gaan zijn. Maar hij was erg blij met de frisdrank en coca-bladeren die we ze brachten. Ze eten de hele dag trouwens niks, terwijl lunch hier de belangrijkste maaltijd is kauwen ze alleen coca, omdat ze anders moeten poepen en dat mag niet in de mijn tijdens het werk. (al betwijfel ik of ik dat gedeelte wel helemaal goed begrepen heb)
Op een gegeven moment wilde ik wel echt graag weg, dan krijg je toch claustrofobische neigingen en wil je frisse lucht na 3 uur.
Om ons programma te vervolgen gingen we naar het mooiste museum van Bolivia, waar wij als extranjeras 40 Bs moesten betalen, terwijl de nacionales maar 10 Bs betalen. Zo is het overal, een enorm prijsverschil. Het was heel mooi, als je heel erg van musea houd. Het probleem was dat we de volgende dag niks meer te doen hadden. Bovendien was alles dicht. Er waren hot springs in de buurt waar je in kon zwemmen, maar aangezien we allebei onze tattoo minder dan 2 weken daarvoor hadden gekregen mochten we niet zwemmen, en aangezien die van Joanna op haar voet zit had ze haar voeten niet eens in het water kunnen doen. DUsja, dat werd 'm niet. Uiteindelijk zijn we maar naar de film gegaan, die geen ondertiteling had, maar gelukkig kunnen we voldoende spaans om het te volgen. Vervolgens op zoek naar een restaurantje. Terwijl we op een stoepje met de Lonely Planet zaten kwam een man voorbij die zei 'Zoeken jullie en restaurant? Potocchi is een goeie, staat goed aangeschreven in de Lonely Planet ook. Het gebouw is ingestort maar we zitten tijdelijk ergens anders nu, hier om de hoek, en ik ben de baas' en weg was ie. Nouja, toen waren we hem amar gevolgd haha, en kwamen we in een mini-restaurantje waar verder niemand was. De eigenaar zelf was aangenaam verrast en bediende ons haha. We hadden zelfs onze private-heater, een enorme gasfles waarboven een vuurtje was. Echt slim zo bij de hotuen tafels en stoelen, maar ach wat, zo gaat dat hier in Bolivia. Weer de nachtbus terug en maandag de hele dag werken. De weekenden zijn er om uti te rusten, maar de weekenden reizen zorgen alleen maar voor meer vermoeidheid.
Het was ook nog eens mijn laatste week, dus ik moest me mentaal gaan voorbereiden om afscheid te neme van al die lieve kindjes. Ik heb in het weeshuis een nachtje geslapen van donderdag op vrijdag, dat was nog eens een ervaring. Eerst mee naar de diploma-uitreiking van Daniela, met daarna een feestje met de oudste meiden voor haar. Ik sliep in de kamer van de tia in casa 4, omdat er nu geen tia's zijn, en de oudste van casa 4, Estafanie, niet zoveel overwicht heeft op de anderen. Midden in de nacht werd ik wakker omdat Jade en Susana in de badkamer bij mijn kamer aan het rommelen waren. Jade had in haar bed geplast, heeft ze wel vaker, maar ze wisten hoe ze het schoon moesten maken. Toen Susana zag dat ik niet helemaal onder de dekens lag kwam ze me zelfs instoppen haha, zo lief! 's Ochtends om 7 uur door Maribel wakker gemaakt 'Carolina Carolina Carolina!' en ze bleef net zolang bij m'n bed staan totdat ik klaar was, en elke minuut vragend 'wanneer ga je opstaan?' Zelfs met omkleden dus geen privacy, want ondertussen kwamen de anderen ook alelmaal binnengewandeld om te kletsen en te vragen hoe ik had geslapen.
Een paar uurtjes later gingen we met de kleinsten naar het archeologisch museum. De chauffeur van het weeshuis had zijn vrije dag, dus werd het de taxi. En gewoon 1 taxi dus he, 15 kinderen plus Neisa plus ik plus baby Jose in 1 normale taxi. Scheelde wel geld haha, wat handig was aangezien ik voor het tripje betaalde. (er was geen budget voor en ik wilde wel graag iets leuks met ze doen) Dus dat was echt een hele leuke ochtend. Daarna laatste keer met Magda geluncht, mijn Boliviaanse mama, en weer terug. Ze hadden een afscheidsmiddag voor me, dus nu heb ik kaarten met tekeningen en kleine berichtjes van iedere casa. Verrassend was dat Marcial, een van de oudste jongens die normaal helemaal niet zo knuffelig of enthousiast was, juist een beetje afstandelijk, speciaal nog voor mij alleen een kerstkaart had gemaakt, die hij verlegen gaf. En ook Alejandra, die de hele week een beetje vervelend was geweest, had zelf nog een extra kaartje gemaakt, met hoeveel ze me gaat missen en dat ik ze nooit mag vergeten. Natuurlijk gingen ze ook voor me bidden, want dat doen ze altijd, en een paar kinderen hadden nog een paar woordjes gezegd. Speciaal was Rene, 1 van de kindjes waarmee ik elke middag werkte en die als eerste iets wilde zeggen. Normaal zeggen de kinderen een standaard dankgebedje op, maar Rene zei 'Muchas graciias Carolina, te quiero'. Aangezien hij mijn favoriet was had ik het echt moeilijk om m'n tranen in te houden. Ook Marina, het 3-jarige meisje, wilde iets zeggen, maar toen ze naar voren was gekomen durfde ze niet meer en kwam ze gewoon op me af om een knuffel te geven. En dan baby Jose, die normaal altijd begon te jengelen als ik ook maar tegen hem begon te praten, begon nu te huilen toen ik voorbijkwam omdat ik hem op moest pakken. Ik kan me niet voorstellen als je 10 maanden ofzo met de kinderen doorbrengt en dan weggaat. Maar we gaan Skypen! Ik op het grote scherm en hun allemaal aan de andere kant, met mijn verjaardag of Kerst. En ik heb beloofd dat als ik ooit weer het geld heb, ik terugkom, want nu ben ik wel heel benieuwd wat er van ze allemaal gaat worden.
Als een emotioneel wrak moest ik meteen door naar mijn afscheidsfeestje, waarna ik met mijn onverstandige hoofd mee opstap ging en dus maar 2 uur heb geslapen afgelopen nacht. Ik voelde me niet helemaal okee, en de radio taxi liet het natuurlijk weer afweten, en toen ik uiteindelijk in de rij stond om in the checken werd ik zo duizelig dat ik een beveiligingsman vroeg om op mijn spullen te passen zodat ik even kon gaan zitten. Ik redde het tot vlak voor de rijen stoelen met Cochabambinos, maar net daarvoor viel ik flauw. Het volgende wat ik me herinner is een stel mensen om me heen, een vrouw wapperend met een witte doek om me frisse lucht toe te wapperen, en een man die zei 'rustig maar, rustig maar'. Dusja, afgevoerd naar de dokterspost om mijn bloeddruk op te meten en extra zuurstof te geven. Hij wilde wachten tot mijn bloeddruk was gedaald, en ondertussen werd alles voor me geregeld, mijn boarding pass, mijn bagage, en een rolstoel om naar het vliegtuig te gaan. Ik voelde me belachelijk maar nogsteeds duizelig. Ik hoefde niet eens door de scanner, een vrouw fouilleerde me gewoon voorzichtig terwijl ik in de rolstoel zat. In het vliegtuig was de steward niet tevreden met mijn stoel omdat die niet bij de nooduitgang zat, dus kreeg ik een stoel pal vooraan. Ook hien in La Paz werd er een rolstoel geregeld, en haalde iemand mijn bagage met me op. Eerste keer dat ik zie dat Bolivianen hun zaakjes echt goed op orde hebben, maar ik heb dus wel geluk gehad dat ik Spaans spreek en dat ze zo vriendelijk waren. Nu moet ik in totaal 7,5 uur wachten op mijn vlucht, saaaaai. Ik voel de hoogte wel, maar gelukkig niet zoals de afgelopen keer.
Terwijl ik zat te eten zag ik allemaal getrouwde stellen passeren, die dan op elke keer dezelfde plek met elkaar en hun traditionele moeders (cholita's) op de foto gingen en weer verder liepen. God weet waarom op een vliegveld, maar in 2 uur zijn er al 14 stellen gepasseerd. Ondertussen kwam ook nog eens het voetbalelftal van La Paz binnengelopen, de top van de Eredivisie hier zegmaar. Het grappige is dat ik ze heb zien spelen toen ik naar de voetbalwedstrijd was, dus raar om ze nu zo dichtbij te zien. Ik hou er helemaal niet van om zomaar op mensen af te gaan, maar achja ik ga toch in 3 uur dus ik dacht ach wat. 2 van de spelers waren me al aan het bekijken, dus ik wuifde maar met mijn camera. Toen ik vroeg of ik met ze op de foto mocht zei de cameraman die erbij was: 'maar natuurlijk, iedereen wil met jou op de foto!' Ik hoop heel erg dat ik geen rood hoofd kreeg haha. Maarja, verschillende foto's dus omdat er een paar toch echt naast me wilden zitten, eentje zelfs 2x haha. Natuurlijk kwam er de vraag waar ik vandaag kwam, blablabla. Ik vertelde ze dat ik ze had zien spelen in Cochabamba, odmat ik daar tijdelijk woonde. Intussen filmde de cameraman ons gesprek haha, met mijn Spaans. Ik moest ook nog saludos doen aan 1 of andere organisatie met een heleboel r'en erin, dus dat klonk echt geweldig met mijn accent, maar de knappe speler naast me (geen idee al de namen) verzekerde me dat mijn Spaans goed wa haha. Ze hadden graag langer willen praten, maar ik zat helemaal te shaken omdat ik zoiets had gedurfd (ik ben zo'n schijterd he) dus ik ging weer weg. De volgende groep kwam er toch aan.
Dusja, nu zit ik hier, ga zo maar mijn koffer weer ophalen uit de tijdelijke berging en kijken hoe laat ik in kan gaan checken voor mijn vlucht. Nu zonder rolstoel het vliegtuig in hopelijk. In Lima staat Carlos me op het vliegveld op te wachten, dus dat is echt super. De komende weken zullen wel al helemaal voorbij vliegen omdat het er maar 2 in Peru zijn, maar ik heb echt zin om hem na 2,5 jaar weer terug te zien! Toch wel bijzonder.
Zo, jullie zijn weer behoorlijk op de hoogte van alle gebeurtenissen hier, I'm out.
Ciao! x