Cochabamba, Bolivia - Weekendje La Paz

Holaaaaaaa todos!

Como estan? Espero que todo esta bien con ustedes!
Vandaag is het Censusdag, wat dus betekend dat ik de hele dag verplicht in huis moet zitten, dus ideale dag om een verslagje te schrijven over mijn belevenissen hier! De Census houdt trouwens in dat ze langs de deuren komen met vragenlijsten om te kijken hoeveel mensen hier wonen, wat voor werk ze hebben, of ze kunnen lezen of schrijven en hoe oud ze zijn. Het is verboden om over straat te gaan zonder toestemming. Als je dit wel doet wordt je opgepakt en ga je de cel in voor vandaag, tot je 1000 tot 3000 Bolvianos betaald om weer vrij te komen. Lekker thuislijven dus. Ze zijn vanochtend al heel vroeg geweest, dus ik werd m'n bedje uitgeroepen en maakte voor het eerst kennis met de 21-jarige neef die hier onder woont zonder make-up, mijn haren niet gedaan en in pyama. Heb ik weer. Dit gebeurd ook nog eens maar 1x in de 10 jaar, en dus net nu ik er ben. Dubbel 'heb ik weer'.
Maaaar dus genoeg tijd om een verslagje te schrijven over mijn weekendje La Paz! We gingen erheen met eee groep van 8 mensen, zo'n beetje dezelfde als naar Uyuni, alleen dan met de new guy Mikkel erbij en Karen, die bij Marie en Laura in huis woont. De laatste 3 reizen verder vanaf La Paz, dus wij waren min of meer meegekomen om ze vanaf daar gedag te zeggen, en natuurlijk omdat we de hoofdstad van dit land weleens wilden zien. Normala zijn de weekenden om uit te rusten, maar omdat we elke keer de nachtbussen van vrijdagnacht en zondagnacht pakken kom je vermoeider terug dan dat je gaat. Zo kwamen we zaterdagochtend vroeg aan, en konden we nog niet inchecken in Loki, HET partyphostel van La Paz waar we zouden verblijven. Er was ook nog niks open, dus vroegen we naar een plaats waar we dan even konden slapen/uitrusten. Dus hebben we met zijn achten 2 uur lang op een stel poefs op de binnenplaats liggen slapen. De gasten in het hostel keken erg raar op haha. Daarna zijn we gaan ontbijten en musea gaan bezoeken. We hadden mama Joanna mee, die haar Lonely Planet bijhad en voor ons een dagplanning had gemaakt. We hoefden alleen maar te betalen en te volgen.
Na de lunch zijn we naar het witch-department van de stad gegaan. Dit heb je ook op La Cancha, met overal middeltjes voor een goede reis, liefdesdrankjes, gelukspoppetjes, en dooie lama's. Ik moet nog uitzoeken waar die voor zijn, maar de geur valt niet te missen en ze hangen overal. Er waren stenen kettinghangertjes die geluk, bescherming, wijsheid etc. brachten voor 1 Boliviano, dus we hebben ons helemaal uitgeleefd. Ik heb er 5, dus er is weinig wat nu fout kan gaan in mijn leven denk ik zo. Daarna gingen we langs een travel agency, want we hadden gehoord dat er elke zondag 'cholita-gevechten' waren, en natuurlijk waren we wel geinteresseerd daarin. De 3 reizigers moesten daarna nog iets navragen, dus Joanna en ik gingen alvast op weg naar de volgende attractie: het coca-museum. Onderweg natuurlijk alle winkeltjes in op zoek naar souvenirs. En er kwam een man midden op straat op ons af met armbandjes die hij verkocht. Toen we daar vriendelijk 'No gracias' op zeiden fluisterde hij in het Spaans 'Oh maar ik heb ook wiet als jullie dat willen!' Haha. Just when you think you've seen it all in Bolivia....
Het coca-museum was wel echt interessant. Ik zou een hele blog kunnen schrijven over deze bladeren waar ze cocaine van maken. De mensen hier kauwen ze bij tonnen elke dag geloof ik. Veel buitenlanders denken dat het drugs is, maar pas als je ze een uur in je mond houd komt er 28 nanogram per mililiter cocaine vrij. Verder zijn ze een natuurlijk medicijn tegen hoogteziekte en vermoeidheid, so chew along guys! Jammer genoeg zijn ze wel illegaal om mee te nemen naar NL, ik had ze graag laten proeven. Ik vind ze supersmerig, maar okee.
's Avonds in het partyhostel lekker gefeest. Het is echt gestoord daar, alleen maar gringos die dronken zijn, verkleed, en allemaal bij elkaar op de kamer slapen (want je slaapt dus op de kamer bij total strangers, zo gaat dat) maar het was echt gezellig met de groep. Volgende ochtend weer op tijd op om naar El Alto te gaan, het hoogste punt in La Paz waar je heel de stad kan overzien, en waar een hele grote markt is met wel 500 kraampjes met alles wat je kunt verzinnen. Niet heel toeristisch, dus spotgoedkoop! Na 2 uurtjes rondwandelen terug naar La Paz om te lunchen, en direct naar de lunch opgehaald om naar het cholita-gevecht te gaan. Dat was de meest traumatiserende happening die ik ooit in mijn leven heb gezien. Een vechtersring, met daarin eerst mannen in rare pakken die gingen nepworstelen en elkaar nep in elkaar gingen slaan. Zo was er een clown, een duivelsfiguurtje, een paar in een veels te strak zwart pak, een man met een eng masker op die heel dik was, een man met een vogelmasker op, een Spongebob. Ik heb dus nu een filmpje van Spongebob die in elkaar geslagen wordt, zo niet verantwoord voor de kleine lokale kinderen die ook zaten te kijken. Ik zat natuurlijk ook weer op precies de verkeerde plek, dus het duiveltje kwam langsgerend en sprong zomaar op mijn schoot, en de vogelfiguur kwam 3x langs voor een kusje, die ik niet heel subtiel wist af te wijzen. Daarna kwamen de cholita's, de Boliviaanse vrouwen in traditionele kleding en met lange vlechten. Dat was al helemaal bizar, vrouwen elkaar (nep) in elkaar zien slaan. Bij de haren pakken, met borden op de hoofden slaan, erbovenop springen. We zaten er echt van 'wat doen we hier in godsnaam?!' Elke keer als ik nu een vrouw in mooie traditionele kleding zie denk ik aan de bloederige gezichten van 2 van de cholita's, ookal zeiden ze dat het nepbloed was. Het was ook nog een ijs en ijskoud in La Paz (6 graden, maar dat zijn we niet meer gewend) dus we wilden zo snel mogelijk weer weg. Ook weer de nachtbus terug naar Cochabamba, en helemaal kapot op maandagochtend om 7 uur aangekomen, had ik net genoeg tijd om te douchen, en moest daarna alweer meteen naar Plaza Principal, omdat er een happening van Unicef was waar het weeshuis ook aanwezig zou zijn. Natuurlijk kwamen ze pas een uur later, dus was ik al helemaal gaar, maar uiteindelijk was het een heerlijke ochtend, in de zon met de kinderen, traditionele dansen kijken en de bloemen- en blaadjesdans van de kinderen van het weeshuis bekijken, die ik moest begeleiden omdat de coordinatrice er niet bij kon zijn, Daarna met zijn 40en in een bus gepropt naar het weeshuis, en daar geluncht.
Het is toch wel dankbaar werk, de kinderen zijn elke keer weer zo blij om je te zien, dat geeft echt een goed gevoel. Soms vergeet je de verhalen en de littekens die de kinderen moeten hebben, omdat ze dit niet uitstralen. Het zijn gewone kinderen, en ze hebben echt een best goed leven daar op het weeshuis. Daarom is het elke keer weer shocking om hun verhalen te horen. Die krijg je niet vantevoren te horen, en dit is misschien maar beter ook, maar de kinderen weten heel goed wat er gebeurd is en praten er soms gewoon over. Het rare is dat de meesten niet eens wezen zijn, en een vader of moeder hebben, maar die zijn gewoon niet in staat om voor ze te zorgen. Soms komt er zelfs een opa of oma op visite. En de kinderen weten dit, ze weten dat ze familie hebben, maar dat deze niet voor ze zorgt als familie. Daarom, legde Neisa, de coordinatrice, me uit, is het in het weeshuis extra belangrijk om aandacht te besteden aan religie. Elke vrijdagmiddag hebben ze een Bijbellezing, en bijna alle liedjes die ze zingen gaat over God. Maar toen Neisa me uitlegde 'Ja Carolina, maar deze kinderen moeten het idee hebben dat er altijd iemand is. Want door hun verhalen zijn ze heel snel vatbaar voor een alcohol of drugsverslaving, omdat ze het idee hebben dat ze altijd alleen zijn. Daarom leren wij ze dat God er al-tijd voor hun is, zodat ze zich nooit zo eenzaal voelen dat ze voor durgs of alcohol kiezen'. Tot dat moment toe vond ik het hele religieuze gebeuren een beetje overdreven, maar dat maakte indruk op me en toen snapte ik het helemaal. Gelukkig zijn er wel veel kinderen die daar ook een broertje of zusje hebben, dus familie hebben ze wel.
Maar bijvoorbeeld gisteren, toen ik gewoon rustig op de bank met Alejandra zat te kletsen, en ze over mijn kleine littekentjes vroeg die ik had van mijn moedervlekken die weggehaald zijn, en toen ik toen naar de hare keek, wees ze naar haar rechterwang en zei 'deze komt door een fles, waarmee mijn moeder me heeft geslagen' en toen naar een hele diepen halvemaan-vormige op haar linkerwang 'en deze omdat ze haar nagel zo diep in mijn ve had gezet'. Dan is het moeilijk om te reageren, maar meestal doe ik alsof het niet iets heel problematisch is, en gewoon luchtig van 'oh okee daarom', maar toen ze daarna vroeg 'en is jouw mama een goede mama of een slechte mama' moest ik toch echt even slikken. Daarom is het zo jammer dat de andere vrijwilligsters, Ashley en Sarah, deze week weggaan. Want zij zijn in principe de enigen waarmee ik die verhalen kan delen. Maarja, wieweet heeft het ook wel iets, de enige vrijwilligster zijn voor 2 weken.
Het afscheid van Sarah en Ashley was wele cht superlief. Alle casas hadden een kaart gemaakt met een tekening van elk kindje, en met zijn allen hebben ze gebeden voor ons alledrie. Zelfs de tia's, die op het begin altijd een beetje achterdochtig waren, waren heel dankbaar. En eigenlijk is het ook wel mooi wat we doen, want in principe is alles wat de kinderen nodig hebben liefde, aandacht. Dus veel knuffels, veel kusjes en veel verhalen over andere landen en mijn familie.
Ik ga nu een presentatie over Nederland in elkaar zetten, want de meesten weten niet eens waar het ligt. Ik heb aan Neisa gevraagd of het juist een goed idee is om een foto van mijn familie te laten zien, of dat dat gevoelig ligt, maar ze legde uit dat het juist goed voor de kinderen is om een hele familie te zien, omdat ze dat zelf laten ook moeten hebben als ze hun eigen familie beginnen. Nou, dan is de mijne het ideale voorbeeld!