Cochabamba, Bolivia - Het beruchte blauwe ijsje

Hola otra vez!

Ik wil toch nog eventjes vertellen over de voetbalwedstrijd voordat ik naar Salar de Uyuni ga, want het heeft een staartje gekregen haha.
Zondagmiddag dus bij de wedstrijd La Paz vs. Cochabamba geweest, Los Tigres vs. ?? De vertegenwoordiger van Projects Abroad, Freddy, was met ons mee, en hij is een fanatiek La Paz-supporter, dus zaten we daar op de tribune in een kleine massa geel-met-zwarte mensen tussen de enorme massa's blauw-met-rode supporters van Cochabamba. Bij de entree in het voetbalstadion was er strenge bewaking. De dopjes werden van de flesjes afgeschroefd, want die zou je kunnen gaan schieten ofzoiets, en overal liepen bewakers met drugshonden rond. (Er was zelfs een Golden Retriever als drugshond, weinig kans dat die iemand zou grijpen als ie drugs had, maar de gedachte zal wel zijn geweest dat grote honden indruk maken) Freddy vertelde dat hij niet van het team van Cochabamba houd omdat de supporters vaak drugs gebruiken. Dat verklaart de drugshonden.
In het stadion was het uitzicht heel gaaf. We zagen de zon ondergaan achter een achtergrond van bergen, dat is nog eens iets anders!
De voetbalwedstrijd zelf was hilarisch. Opgefokte voetballers met een Spaans temperament werkt echt niet, arme scheidsen. Op een gegeven moment kwam er zelfs een legertje MA'ers (van die bewakingsmannetjes met schilden, ben even vergeten hoe het heet) om een opschudding op het veld te sussen. Eentje liet er ondertussen wel zijn helm vallen, waardoor wij hem als 'stupid tourists' echt niet meer serieus konden nemen. Na de wedstrijd werden de scheidsrechters omringd door een legertje van deze mannetjes, en zo liepen ze het veld af. Al met al was het echt lachwekkend als je het Europese voetbal-niveau gewend bent. Van 1 ding kunnen we in NL wel iets leren; toen er een gewonde was kwam een een golfkarretje met brancard het veld opgereden! Dat was toch wel erg hip bedacht haha.
Maargoed, het verhaal van het beruchte blauwe ijsje. Tijdens de wedstrijd liepen er allemaal verkopers van het stadion rond met ijsjes, chips, sandwiches etc. Het zag er allemaal zo lekker uit dat veel van onze groep de verleiding niet konden weerstaan, en bijna iedereen nam een ijsje en een enkeling een sandwich. We zeiden nog tegen elkaar 'dit is geen goed idee jongens, maar ik heb zin in ijs'. Het blauwe ijsje was echt niet te eten, maarja het gaf een gevoel van gemoedelijkheid ofzo haha. 's Avonds zijn we nog gezellig naar Samantha's huis gegaan, want haar host'mom had uitgebreid voor ons gekookt voor Sam's verjaardag, echt heel lief!
Alleen de volgende dag...
Marie, een Deens meisje, meldde zich af voor werk. Laura, een ander Deens meisje, ook. Ze voelden zich niet zo lekker. Ik had een beetje last van m'n maag, maar niet zo erg dat ik niet kon gaan werken. De volgende dag werd Joanna niet goed, en Johannes kwam kotsend op het kantoor aan. Laerke lag intussen ook ziek op bed. Johannes moest naar het ziekenhuis, waar Marie en Laura inmiddels ook waren. Voedselvergiftiging, en Marie moest zelfs 2 nachten blijven in totaal omdat ze parasieten had. Dusja, woensdagmiddag was Marie nog niet ontslagen uit het ziekenhuis en was bijna iedereen van mijn groepje voor Salar de Uyuni ziek, dus besloten we een dag later te gaan. En dat is dus vandaag, maar de bus vertrekt vanavond pas, en de trein gaat zaterdag pas dus we hebben wel vertraging. Over een uurtje komt Marie uit het ziekenhuis, dus hopelijk is ze beter. Ik weet wel dat niemand van ons ooit nog een blauw ijsje zal eten haha, en ookal ziet het eten van de straatverkopers er nog zo aantrekkelijk uit, we denken allemaal voortaan nog wel een 2e keer na.
Het voelt wel goed dat ik nu alles met Joanna heb geregeld voor onze heenreis daarheen, want ja, wij waren de enigen die beter waren gisteren en wij kunnen gelukkig allebei Spaans. Gelukkig komen we waarschijnlijk morgenvroeg op tijd aan om nog 3 volle dagen daar te hebben, dus kunnen we nog steeds de uitgebreide tour doen. We komen gewoon maandagochtend terug, want iedereen werkt in de middag. We zullen de andere groep dus sowieso niet meer zien, want 's avonds verblijf je elke keer in een ander hotel en zij zijn vandaag gestart. Maarja toch vind ik het wel iets hebben, het hoort gewoon bij het Cochabamba-leven.
Oh, toen we uit de bus terminal kwamen (waar het trouwens ook echt een gekkenhuis is) zagen we een kraampje waar je tattoos of piercings kon laten zetten, haha. Gewoon zo, op de stoep! Een draadje langs een paal en een naald waar zoiezo AIDS aan zat. Ik had er graag een foto van gemaakt en bijgevoegd, maar ik was mijn camera vergeten. Vanmiddag ga ik weer naar La Cancha met Joanna, want daar kan je echt uren rondlopen en dan heb je het nog niet allemaal gezien. Dat wordt weer mijn tasje tegen me aanklemmen, maar ik ga wel foto's maken deze keer! Ben benieuwd, elke keer als je niet-beroofd wordt daar op La Cancha is weer een overwinning, dus ik ga de uitdaging weer aan.
Volgende keer zal ik uitgebreid vertellen over het zoutmeer, tot dan!

Besos y abrazos vanuit het Gevaarlijke Cochabamba haha