Wat-een-dag

Hola followers, ben ik weeeeer!

Ik wilde eigenlijk deze keer een verslagje posten over een 'normale' dag hier in Antigua, maar gisteren was echt een dag die voorrang daarop krijgt. Ik typ gewoon weer letter over wat ik in mijn dagboekje heb geschreven! Bereid je voor, het is weer een heel verhaal...

'Wat-een-dag'. Ik kan het gewoon niet anders zeggen. Vanochtend gewoon rustig ontbijt met Yuchin, lekker op tijd en minder dan normaal want ik hield niet van de banaan die erbij zat. (Hoewel ik het broodje met gesmolten kaas wel heb opgegeten terwijl ik dus echt niet van kaas hou) Maar, eenmaal op school kwam Diego aangestormd en de rest avn de leraren erachteraan en ze renden meteen naar de ruimte met de televisie om deze aan te zetten. Wat blijkt nou, vanochtend is de (ex-?)burgemeester van Antigua gearresteerd. Hij schijnt de bevolking van superveel geld te hebben beroofd, met allerlei soorten corruptie en fraude. De leraren waren allemaal echt door het dolle heen. Zeker Victor, die bleef 'yes!' roepen en toen ik zei van 'nou dat is mooi!' riep ie 'jaaa vanavond is het tijd voor een biertje! Vandaag ga ik echt bier drinken!' We zouden ipv les met zijn allen naar een kinder-parade gaan kijken, die werd gehouden vanwege de Onafhankelijkheidsdag die zaterdag is, dus Arjan en ik vroegen ons af of dit toeval zou zijn dat juist vandaag deze corrupte leider wordt gearresteerd, maar waarschijnlijk was het voor de gemoedelijkheid van het volk rond deze tijd van het jaar. Heel apart toen we naar de parade gingen, omdat hij de startceremonie veel belangrijke mensen uit Antigua op een podium stonden en voorop liepen. Fransisco maakte al de grap van 'oehh dat zijn vrienden van de burgemeester, die staan nu op hun nagels te bijten en zenuwachtg te zijn!' Maaaar alles verliep gewoon rustig en vredig, en de kindjes warene cht superschattig allemaal, al kwam er geen eind aan de stoet. Het ene na het andere superkleine kindje kwam langsgelopen als Maya of Spaanse hofdame of Quetzal (deze vogel is het teken van Guatemala), vaak het instrumentjes erbij. Heb echt belachelijk veel foto's gemaakt en het was superschattig, maar we hebben daar dus wel meer dan 1,5 uur gestaan om te kijken. Wel leuk dat het zoontje van Victor meeliep met een trommel en het dochtertje van Antonio met haar supertrotse vader naast haar langskwam. Zij mocht de vlag dit jaar vasthouden omdat ze de beste van de klas is. Vorig jaar was ze de 2e en mocht ze naast de vlag lopen, maar nu ze de beste was mocht ze hem zelf vasthouden. En dat meisje is dus pas 6 he! Ze worden hier echt getraind in en de ouders zijn volgens mij echt heel erg prestatiegericht. Diego's dochtertje kan al tot 10 tellen en het alfabet opzeggen, en dat meisje is pas 2! Maar, de parade was leuk om te zien!
Nadat deze dus ein-de-lijk was afgelopen gingen we weer naar onze school, maar we zagen dat vulkaan Fuego weer flink rook aan het spuwen was, dus dat betekende weer, met zijn allen op de trap toekijken. En om 10 uur kwam me er toch een uitbarsting! Kilometers-hoge rookwolken die zelfs aan de zijkant van de berg opstegen alsof de berg opengespleten werd. De lava liep wel de andere kant op dus konden we die niet zien, maar wel echt supergaaf om toe te kijken! (Wetend dat je zelf veilig bent natuurlijk) De vulkaan is maar op 20 minuten afstand van Antigua, maar de krater staat de andere kant op en de wind ook, dus hier hebben we niks te vrezen. Dus lezers, maak jullie niet druk, ik ben safe. Later lazen Arjan en ik wel dat er maar liefst 1500 families geevacueerd waren door de lava! Het was echt spectaculairen superspeciaal, want veel leraren zeiden al dat dit de eerste keer in hun leven was dat ze zo'n grote uitbarsting zagen. Echt heel gaaf dat ik nu net hier zit! Maar al die arme dorpjes die moesten evacueren...Diego's dochtertje zit in de buurt op een creche, en die werd dus gebeld of hij haar alsjeblieft wilde komen ophalen! Dit geweld ging in de pauze ook nog door, maar daarna 'gewoon' weer les van Ety. Die trok zich er vrij weinig van aan allemaal haha. Lief vrouwtje is het. Heb echt respect voor al het geduld dat al die leraren met mij hebben haha.
Tijdens de lunch was ik na al dat gebeuren best wel wakker en had dus vor de verandering eens geen zin om op bed te gaan liggem, dus toen ik Pati hoorde rommelen in de keuken ging ik ernaartoe om hallo te zeggen en een praatje te maken. Stond ze in de keuken met een haarnetjes en een halve vuilniszak op haar hoofd (haar haren waren net geverfd) en in de ene hand had ze een komkommer en in de andere een gigantisch mes. Ik schrok me dood toen ze aan me vroeg ¿Como estas? met het mes en de komkommer opgeheven in haar hand. Ik begon keihard te lachen, en zij ook door mijn reactie. Ik heb snel een foto ervan gemaakt haha! Geweldig mens is het. Ze had geen hulp nodig dus ben ik op de stoel naast de koelkast gaan zitten om gewoon gezellig een praatje te maken. De gasfles was op, dus moest ze op een mini elektrisch stoofje koken. Met dat belachelijke haarnetje op haar hoofd haha. Ondertussen kwam Noemie de kapster vaak langs om koffie te halen (het was vandaag druk in het kapsalonnetje voor in het huis, Pati legde uit dat dat was omdat elke 15e van de maand en elk einde van de maand mensen uitbetaald krijgen, dus kunnen ze het zich veroorloven om een paar dagen daarvoor naar de kapper te gaan bijvoorbeeld) Ze is toch wel aardig die Noemie, ondanks haar verschrikkelijke stem en lach. Ik begin zowaar aan haar te wennen! Ook kwam er een jongen met een nieuwe gasfles binnengelopen. Pati ging met hem om alsof ie familie was, maar ze kende hem alleen als de jongen die altijde de gasflessen kwam brengen. Echt grappig dat het zo normaal is dat al die mensen haar keuken gewoon komen binnengelopen. Ondertussen probeerden we het nieuws te luisteren, dat vandaag dus bijna alleen over Antigua ging, de vulkaan Fuego, de burgemeester en een overval bij Tikal op toeristen. Erg fijn dat laatste, want ik had dus net met Arjan en mevrouw Rusland (nieuwe studente op de school) een weekend Tikal geboekt in de lunchpauze. Was ook nog wat gedoe, want we konden geen $345 precies pinnen bij de ATM's omdat er geen briefjes van $5 waren. Mevrouw Rusland (ze heet Eugenia, maar omdat ze aan alle mogelijke oostblok-vooroordelen voldoet is mevrouw Rusland toepasselijker) wilde ook graag een single room ipv een triple-room delen met Arjan en mij. Nouja, als zij $49 extra wil betalen prima, I don't care maar een gezelligheidsmens is het dus niet. Maarja, een weekendje moet te doen zijn haha.
Je kent hier toch wel ontzettend veel verschillende soorten mensen uit veel verschillende culturen. Tot nu toe voldoen er veel wel aan vooroordelen haha.
Maarja, het weeekend staat vast voor volgende week, dus is wel gaaf om daar te zijn geweest voordat op 21 december de Maya-kalender afloopt en de wereld misschien wel vergaat ofzo. Maarja ik heb hier geleerd dat het gewoon het begin is van een nieuw tijdperk, waarin alleen het klimaat en personen heel erg veranderen ofzoiets.
Maarja, back to the lunch. Pati ging met haar gekke kapje voorin het kapsalonnetje zitten, terwijl Yuchin en ik lunchten. Was wel grappig, dit was de eerste keer dat in Yuchin ging roepen om te lunchen ipv dat zij op mijn eur klopte. Maar Pati had het vuur aan laten staan, dus ik ging haar dat vertellen met een onsamenhangend verhaal over 'fuego'. Wat deed ze nou? Liep ze met kapje en al de straat op om naar de vulkaan Fuego te gaan kijken! Ik kwam echt niet meer bij van het lachen.
's Middags veels te vroeg op school omdat ik vergeten was dat de excursie vandaag pas om half 3 zou vertrekken ipv 2 uur. Gelukkig was iedereen er vroeg en was het niet de bedoeling dat we eerste een halfuur les zouden volgen ofzo. Iedereen ging weer gezellig mee, nu naar de kliniekziekenhuis. Vantevoren kregen we wel nog wat uitleg van Antonio over dat de mensen daar bijvorbeeld heel aanrakerig zouden zijn, en als je iets in je hand zou hebben ze het eruit zouden kunnen grissen. Ook vertelde ie over Wendy, een eisje wat aan iedereen zou vragen hoe ze heten en als ze je naam niet zou uitspreken zou ze 'no me gusta' zeggen en naar de volgende gaan. Ik vond het wel een beetje spannend door de uitleg van Antonio, want ik wist niet hoeveel ellende ik zou gaan zien. Werd ook een beetje licht in mijn hoofd toen we daar ongeveereen kwartier moesten wachten op een gids, maar dat heb ik altijd in ziekenhuizen ed. Een nogal kwaad kijkend vrouwtje, dat duidelijk veel gezag had leidde ons rond. Eerst gingen we naar de ouderen-afdeling, waar allemaal oudjes met fysieke of duidelijk merkbare mentale handicaps in bedden lagen, voornamelijk vrouwen. Het is hier normaal om later je ouders als ze bejaard zijn in huis te nemen, maar deze waren verstoten door hun families en kwamen hier om te eten.
Daarna kwamen we bij de vrouwenafdeling waar we niet naar binnen mochten. Wel maakten we kennis met Wendy, die zelf de poortdeur opendeed en anar buiten kwam, vooral heel blij om Antonio te zien. Met een vinger in mijn borst prikkend vroeg ze ¿Como te llamas? n gelukkig kon ze de naam Carolina uitspreken (zo heet ik hier, is een stuk makkelijker) Zo ging ze iedereen in het halletje af. Bij Victor bijvoorbeeld vroeg ze zelfs de achternaam. Ik laat het dan niet merken, maar toch schrik ik er dan een beetje van hoe aanrakerig die mensen zijn. Personal space kennen ze daar niet. Gelukkig is het uiteindelijk alleen Wendy geweest. Er stonden ook twee schattige oude vrouwtjes bij: eentje zonder tanden en eentje duidelijk niet van deze wereld. Toch vinden ze het dan toch geweldig om nieuwe mensen te zien. Nadat Antonio Wendy op een superlieve en subtiele manier had teruggeleid gingen we verder naarde mannen-afdeling. Daar leken er veel ver aan toe. Er kwamen veel rare geluiden overal vandaan en sommigen leken gewoon te slapen. Veel van hen waren ook blind. Hier bleven we maar eventjes. Bij de afdeling met de wat jongere annen was het minder. Daar kende Antonio Angelito, die dolblij in zijn rolstoel kwam aanrijden en Antonio en de tourguide knuffels en kusjes gaf. Nadat we langs de enorme keuken en wasserette waren gelopen kwamen we bij de kinderafdeling. Kinderen van 0-15 jaar met een misgroeide ruggenwervel of hazenlip verbleven daar. Na het nogmaals dringende verzoek om de kinderen niet aan te raken omdat ze snel ziek worden mochten we naar binnen. Er waren overal rijen met bedjes met rekjes opgesteld met kinderen erin. Veel hadden inderdaad een raar gergoeide rug en/of armen en/of benen en/of handen en/of voeten, en veel leken er in het niets te staren e lagen te kwijlen, of lagen met buisjes in hu neus en/of hadden handschoentjes aan hun misgroeide handen. Er waren ongeveer 4 kamers met kinderen, en ze werden steeds groter. In de laatste zaal stonden normale bedden met kinderen erin liggend. Een meisje at in een rolstoel tv te kijken en gromde wanneer we voor haar beeld gingen staan haha.
oven was de laatste afdeling, die van de baby's. Meesten hadden een hazenlip of waren ondervoed. In de kliniek hebben ze een programma dat families helpt en leert hoe ze een baby moeten voeden. De ondervoede baby gaat voor 3 maanden naar de kliniek terwijl de ouders onderwezen worden over voeding. Daarna moeten de ouders met hun kind elke maand weer terugkomen voor controle. Ze keken er in de kliniek ook naar hoeveel elke familie te besteden had, en pasten daar hun prijzen op aan. Ook had de kliniek een apotheek met medicijnen met lagere prijzen dan normaal, en hadden ze doktersafspraken tegen lagere prijzen en waren de dokters allemaal vrijwilligers. De baby's mochten we trouwens niet zien, omdat ze een reunion (?) hadden. Diego was achtergebleven omdat hij het niet wilde zien. Op zo'n moment kan Antonio zich veel beter redden dan Diego in zo'n situatie. Arjan en ik ehbben nog een donatie van Q100 gegeven en toen was het weer tijd om te gaan, zeker om die kinderen zo te zien. Ik heb heb dus flink zitten emotie-eten bij Luna de Miel, enorme bollen ijs haha.
Thuisgekomen gingen Yuchin en Pati en ik dus na een hele tijd koken, een veel! Sperziebonen, rijst, frijoles (bonen) en tortilla's gebakken met tomaat een uitjes, hmm! Denize en Oliver aten ook mee voor de verandering, en Luiz schoof later ook nog aan. Echt leuk zo'n familiedinertje!
We gingen daarna met zijn allen kijken of er lava te zien was, maar het was echt minimaal, alleen een rode gloed. Wilde het wel graag zien dus jammer! Daarna nog nieuws gekeken op bed met de family, en ze gingen me allemaal bang maken met verhalen over mogelijke aardschokken. Pati zei al voor de grap: 'Oh Carlein die wil liever hier bij ons in bed slapen!' We zullen het zien haha. Ik ben nu echt aan m'n slaap toe...

Nou jongens, tot gauw! (betekend Hasta Luego Lotje haha)
Ik zie nu scheel van naar de computer kijken haha.

Byeeeeeeee x