Antigua, Guatemala - Een dagje Lago de Atitlan

Hola allemaal!

Ik ga het deze keer een beetje anders doen. Ik hou tijdens mijn reis een boekje bij waarin ik de dagverslagen schrijf. Sommige zijn erg oninteressant, maar ik ga deze keer eens proberen om gewoon letterlijk mijn dagboekverhaaltje over te typen. Gisteren ben ik een dag weggeweest naar Lago de Atitlan, samen met mijn mede-student Arjan. Dit heb ik geschreven in mijn boekje:


'Vandaag de hele dag weggeweest dus nu pas tijd voor een verhaaltje over Lago de Atitlan. Vanochtend vroeg om 04:45u (!!!) opgestaan om om 05:30u opgehaald te worden. Natuurlijk was ik weer veels te vroeg klaar en kwam de chauffeur ook nog eens een uur te laat aan de deur, de verkeerde deur in een andere straat nog wel! Met een bepakt busje (zie: 11 mensen achterin + chauffeur + diens zoontje + allerlei koffers op het dak) richting Lago de Atitlan. Halverwege ineens een stop in the middle of nowhere en kregen we een andere chauffeur en moesten mensen voor andere plaatsen overstappen. Man, die chauffeurs die mishandelen die arme busjes. Ik snapte echt helemaal niks van de rijstijl en wanneer wel en niet schakelen, maar de motor jankte vaak echt.
Eenmaal in het plaatsje aangekomen werden we begeleid naar een reis-bureautje en wij werden weer doorverwezen naar nog een ander reis-bureautje 3 kraampjes verder omdat we dus niet bij de goede waren gedropt. Na een kopje koffie (smoothie for me) in het restaurantje ertegenover begon de tour, ze waren deze keer zo op tijd dat het vrouwtje van het reisbureautje ons zelfs in het resturantje kwam ophalen! Samen met Humberto, de kleine maar vrolijke gids, en nog een gezin van duidelijk goede afkomst) stapten we in een bootje. De wind stond net aan mijn kant, dus als we niet het regengordijntje naar beneden hadden mogen doen was ik echt zeiknat geweest. Of, zoals Humberto zei, een free shower. Echt supergaaf, het idee dat je in een krater van 236 meter diep aan het varen bent (Stond in de Lonely Planet hoor, Humberto zei het fout, die zei 300m) Blijkbaar is er ook een fenomeen, zoals Humberto zei, dat er om de 50 jaar een stijging of daling van het water is. Dat zagen we toen we in het eerste plaatsje, San Jose aankwamen, waar al 3 huizen en een Art Gallery onder water stonden. In San Jose vertelde onze gids over de lokale projecten: art galleries en natuurlijke wol-verf technieken. De projecten werden georganisserd door een cooperatie, en uitgevoerd door vrouwen. Humberto kende iedereen en liep gewoon doodleuk overal naar binnen, heel normaal blijkbaar. Gelukkig zijn de mensen hier niet opdringerig, en zagen ze er allemaal goed verzorgd uit (sommige zelfs met mobiele telefoons dus veel medelijden hadden ze niet nodig en we hoefden niet per se iets te kopen. Huberto bracht ons ook nog naar een marktje, met allerlei soorten groente en fruit en kruiden en ondergoed. Duidelijk meer ingesteld op de lokale bevolking dan toeristen gelukkig. Wel voelde ik me echt een giant tussen alle kleine vrouwen in traditionele klederdracht en rondrenndende donkere kindjes en mannen met zongebruinde gezichten, die allemaal minstens 2 koppen kleiner waren dan ik. Laat staan dat het nu niet echt toeristenseizoen is en we zo'n beetje de enige toeristen daar waren, en ik blond ben bovendien. Eenmaal downtown stapten we op een (volgens mij) willekeurige pick-uptruck. Nou dat was vet! Een Jeep-achtige auto, met rekken aan de zijkant en achterin om je aan vast te ouden, waar je met ongeveer 10 man (de lokale bevolking met het dubbele aantal) in de achterbak staat. Als er dan iemand af moest werd er op het dak van de voorkant gebonkt, stopte de auto, betaalde de desbetreffende persoon en ging de auto weer verder, helemaal tot downtown San Pedro, de volgende besteming. Volgens Humberto was dit stadje/dorpje echt een hippietown, en dit werd bevestigd toen downtown San Pedro uit waren er allerlei mannen met dreadlocks en een gitaar tegenkwamen, vooral tijdens een paar van Humberto's shortcuts. Ook kwamen we een huis met een oude man tegen, die op een broek aan het borduren was. Het grappige is dat deze traditionele broek voor mannen genaaid wordt door vrouwen, met een lijnen-patroon erop, en dat de mannen deze dan zelf versieren met allerlei borduursels naar voorkeur, die ze zelf erop zetten! De foto van deze man, die erg toneelgespeeld op de foto staat te borduren, moeten we naar Humberto sturen en die geeft hem dan weer af, zegt ie.
Vervolgens was de vraag of we van koffie hielden, Arjan wel, en of we een kop echte lokale koffie wilden proeven, dat wordt daar blijkbaar uitgebreid verbouwd. We kwamen bij een grappig restaurantje, wat was aangegeven met een bord dat zei 'follow the beans' en vervolgens een paadje met allerlei gekleurde geschilderde koffiebonen, geschilderd op de grond, die tot aan de trap van het cafeetje liepen. Daar gingen we zitten aan een soort zij-tafel, waaraan we uitzicht hadden over het hele meer. Smoothie met pina voor mij en Humberto, koffie voor Arjan. Hij scheen lekker te zijn. Alles in het cafeetje was met koffieboontjes behangen, beplakt of versierd, echt leuk! Na het drinken besloot k nog een chocolade-met-macademia-rol te proberen, ook iets wat je alleen op sommige plekken ziet, maar bahbah veels te bitter. Weer tijd om op de boot te stappen, naar de laatste bestemming, Santiago. Onderwerp een hoop dreigende wolken tussen de bergen gespot: echt heel gaaf om te zien. Na een (denk ik) uurtje kwamen we dan in het grootste stadje (30.000) inwoners en met de meest wankele steigers. Hier wel volop kraampjes met vrouwen en mannen die 'Hola, por favor entre adelante' ofzoiets zeiden. Toch waren er hier ook echt weinig toeristen te vinden, zeker toen Humberto ons door een enorme fruit/groente/eten-markt leidde waar we amper door de gangetjes pasten. Eenmaal buiten kon ik mijn nieuwe bloemtjes-paraplu uitproberen want, zoals verwacht, regende het echt keihard. We vervolgden de tocht naar een grote kerk. Ik viel wel flink op met mijn roodmetrozebloemetjes-paraplu en blonde haren toen we het grote plein overstaken, dus veel geroep, gelach en gefluit van de schuilende mannen en jongens. Nog eens anders dan in Antigua, waar ze blonde meisjes heel normaal schijnen te vinden.
Het christendom is de algemene religie in Guatemala, maar in dorpen als deze rond het meer hebben ze ook nog steeds een sterk Maya-gelof. In Santiago spreekt zelfs 60% van de bevolking geeneens Spaans, alleen Maya. Dit was heel mooi om te zien in de kerk, die op het eerste oog heel christelijk leek, met aangeklede heiligenbeelden en kaarsen, tot Humberto ons naar voren leidde en vertelde over een prdik-tafel ofzo met figuren erop. De Maya's geloofden dat wij geschept zijn vanuit corn (graan) en beelden dit graan dan ook overal bij af. Ook een Maya-god was erbij te zien. Maar, daaronder waren dan weer schapen afgebeeld, die weer bij het christendom hoorden. (Hier dwaalde ik een beetje af met mijn gedachten) De samenhang van de twee religies was nog beter te zien in het onderwereld/hel-gedeelte, waar bivoorbeeld een Maya-laatste-avondmaal stond afgebeeld. Niet zoals met Jezus en de 12 apostelen die brood en wijn delen, maar veel Maya¡s bij elkaar die een soort graandrank en tortilla¡s delen (echt waar!!). Wat blijkt nou: toen de Spanjaarden naar Amerika kwamen wilden ze het christendom helemaal niet op de bevolking forceren, maar zagen ze juist de glijkenissen tussen de twee. Sindsdien gaan de religies daar dus samen, echt best bijzonder vind ik. Er waren tijdens de uitleg bveel mensen hardop aan het bidden en zingen bij een afbeelding van een zwaan (een vrouw met een baby zat zelfs te huilen) dus voor meer details moet ik het Internet raadplegen, toen dwaalden mijn gedachten weer af. Na deze uitleg gingen we weer terug naar de voot voor de terugweg naar Panajachel (OJA! Dit was dus de naam van het dorpje waar we begonnen) waar Humberto tijdens het halfuurtje varen een 'nap' deed in de voorsteven. Gelukkig was het opgehouden met regenen. In Panajachel hadden we nog even de tijd om iets te drinken voordat we weer aan de terugrit begonnen, dus gingen we naar hetzelfde restaurantje Nu zaten er twee jongens te eten die breed lachend 'Hola, ¿que tal?' zeiden toen ik naar de wc liep. Ook het keukenpersoneel dromde van achter een 1 bij 1 m raampje samen om me te bekijken en te fluiten. Haha, dat was dan echt weer leuk.
Op de terugweg zaten we bij twee Duitsers, een francaise en een buschauffeur die op een aap leek en een belachelijke ringtone had, lekker luxe heb ik voorin gezeten. Na 2,5uur afgezet bij La Merced, de centrale kerk, en doorgegaan naar restuarant La Opera, nadat 5 min daarvoor de chauffeur vanuit het niets uit de auto was gesprongen, dus wij huh? het is hier the middle of nowhere? de motor begeeft het? Maar het was dus gewoon een plaspauze. La Opera was voor Guatemala standaard superchique en superduur en er zat niemand en we doen het nooit meer, maar wel lekker pizza gegeten en de ober deed echt zijn best!
Morgen moet ik bmijn USB niet vergeten mee naar school te nemen om foto's uit te wisselen ben Arjan.
Ben kapot, I'm out!'

Nouuu kijk eens aan, best wel een prestatie om dat 's avonds kei kapot nog allemaal te schrijven he? Ik zal zo eens proberen foto's te uploaden, het was echt supergaaf! Volgende bestemming is Tikal, maar een weekendje kost $345, dus dat wordt toch even kijken of dat goedkoper kan.
Verder heb ik als uitdaging een boek in het Spaans gekocht waar mijn leraar het over had, beetje slijmen bij de leraar en leren over de geschiedenis van de Spanjaarden hier in Zuid-Amerika. De leraren weten daar allemaal echt veel van! De schema's zijn omgegooid, dit gebeurd per week, dus heb nu andere leraren (behalve strenge maar rechtvaardige Victor 's middags hahah) maar is wel een goede lesmethode. Hopelijk kan ik mijn laatste 2 weken hier van salsalessen en residencia omgooien naar 2 weken gewoon les zoals nu en gastgezin. Contactpersoon op de school leek er weinig zin in te hebben om me te helpen, dus wieweet stap ik het kantoortje van de directrice wel eventjes binnen. Als die engels kan?

Ik hoop dat het daar in NL goed gaat met iedereen! Ik wil echt zoveel mogelijk van alles op de hoogte gehouden worden, want zo met zo'n blog praat je alleen over jezelf haha! Nooit gedacht dat ik een blog-persoon zou zijn. Succes met dit lange verhaal lezen, en alle reacties zijn welkom, vind ik echt superleuk!

Buenas noches para ti y hasta luego!
Un beso x