Guadalajara, Mexico - Eerste weken

Holaaa amiguitos y amiguitas!

Hier weer een kort samenvattinkje van de afgelopen maand alweer haha. Het is natuurlijk een goed teken dat ik geen tijd heb om verslagen te plaatsen, maar het is natuurlijk wel leuk om jullie allemaal op de hoogte te houden. En aangezien ik al helemaaal geen tijd meer vrijmaak om in een dagboek te schrijven ga ik hier zelf ook profijt van hebben bedacht ik me zo.

Het afscheid in Antigua was best wel pijnlijk. Dat plaatsje is toch wel een beetje als mijn hometown aan gaan voelen, of in ieder gevoel mijn hometown in Latijns-Amerika. En mijn Guatemalteekse familie, ahww. Astrid en Felipe zijn als een broertje en zus voor me geworden in die tijd. Felipe met al z'n verhalen over hoe die een wetenschapper gaat worden en de wereld af gaat reizen en daarvoor alle mogelijke medicijnen uit gaat vinden. Ik hoop dat ze de 11e te horen krijgen dat hun papieren voor de US in orde zijn en ze naar hun mama en zus toe kunnen. Astrids verjaardag was mijn laatste dag (had mijn vertrek nog een weekje uitgesteld omdat die dag haar b'day was en Pati zo graag wilde dat ik bleef dat ze een special price maakte) en vrijdag had ik al afscheid genomen van de leraren. Francisco moest zelfs huilen bij het vertrek van mij en Oda, een Noorweegs meisje van 19. De leraren zijn de mooiste meisje die ik ooit heb ontmoet heb ik besloten, en geen twijfel mogelijk dat ik zeker weer terugkom in Antigua. Want toen het busje uit Antigua wegreed voelde het alsof ik een gebroken hart had haha.

De vlucht naar Mexico was natuurlijk appeltje eitje, maar 1 transit, maar daarin moest ik wel mijn koffer van de band halen en overzetten EN door immigratie en alle controles zien te komen binnen 1,5 uur. Even stress, maar uiteindelijk zat ik er toch een uur vantevoren. Op het vliegveld werd ik opgehaald door (bleek later) de directrice van het kantoor hier in Guadalajara, en werd naar mijn huis gebracht. Door mijn slechte ervaring met Projects Abroad in Bolivia was ik behoorlijk sceptisch over hoe het kantoor en de mensen van het kantoor zouden zijn, maar toen ik de volgende ochtend door Jorge werd opgehaald en later een stadstour kreeg van Alejandro bleek dat mijn zorgen voor niks waren. Hier doen ze alles voor de vrijwilligers, en het kantoor is echt een fijne plek om regelmatig heen te gaan. (zoals nu, gebruik maken van de computer hihi)
Ik was echt ontzettend zenuwachtig om naar mijn werk te gaan. Ik bedoel, ik heb mijn eigen middelbare school pas in Juni afgemaakt, en nu moest ik zelf lerares gaan zijn. Gelukkig zijn de oudsten 15 jaar, omdat ze van hun 15e tot 19e bachillerato hebben (een technische studie waarmee ze dus al een richting opgaan richting hun latere carriere) en dat op weer een andere school wordt gegeven. En tja ik wist dat het er wel 1000 zouden zijn, dus was echt al heel erg blij dat ik een beetje Spaans kon.
Toen Alejandro me ging laten zien welke bus ik moest pakken, waren we nadat we uitgestapt waren minstens een halfuur aan het lopen. Langs de snelweg. Langs een heeele hoop bouwvakkers. Dus had 'm maar verteld dat ik me niet zo op m'n gemak voelde en een andere manier wilde om te reizen. Dus nu neem ik elke ochtend bus 30-A of 30 en moet ik overstappen naar 51-A of 51-B. In totaal dus nog een uur onderweg, maar dat is geen probleem omdat ik er 'pas' om half 9 hoef te zijn. (school begint al om 7 uur, dus dat zou om 5 uur 's ochtends opstaan zijn geweest, maar de andere vrijwilligster, Victoria, was zo vroeg op de ochtend beroofd voor haar huis dus hebben ze de tijden aangepast)
De zenuwen bleken voor niks te zijn. Natuurlijk is het best wel eng om een klas met 40 Spaans-sprekende kinderen voor je te hebben, maar ik ben maar de assistente en ben verder niet verantwoordelijk voor de kinderen. Ik verbaas me vooral over de verschillen in zo'n klas. Sommige kinderen lijken net 10 jaar, terwijl anderen wel mijn leeftijd lijken, zeker de jongens!
De lerares met wie ik meeloop, Pati (zoals m'n Guatemalteekse mama!!!) is echt super! Er is nog een andere Elizabeth, maar in die lessen draag ik echt helemaal niks bij, en haar Engels is zo slecht dat het na 1 uurtje meemaken als frustrerend voor mij was. Vooral toen de 1 van de jongens die als weinige potentie heeft om goed engels te kunnen eruitstuurde, en Victoria me vertelde dat ze dit elke les doet. De reden was trouwens dat de jongens van achter in de klas 'vuelta! vuelta!' begonnen te roepen toen ik voor de klas stond, dus dat ik een rondje moest draaien zodat ze me uitgebreid konden bekijken. Het was een grapje en ik moest er zelf hard om lachen, maar de lerares zag dit als een schande en gebrek aan respect, dus had geen genade. Maar nu ben ik Pati aan het helpen met proefwerken nakijken, en schriften nakijken, dus hoef ik helemaal niet met de andere lerares mee als ik geen zin heb.
Het is dus best een relaxed baantje, maar toen krijg ik elke keer weer kriebels in mijn buik als ik voor zo'n klas starende en lachende kinderen moet gaan staan. Ze zijn wel erg onder de indruk dat ik Spaans kan, een jongetje uit 1st grade wist me te vertellen dat dat heel handig is, omdat anders iedereen grapjes over me gaat maken.
Pati vertelde me dat ze denkt dat de jongens nu ineens heel graag engels willen gaan leren, omdat ze het grappig vinden om allemaal dingen in het engels naar me te roepen. So far komen ze nog niet veel verder dan 'hello' en 'i love you' haha. Elke dag komen er weer nieuwe jongens zich voorstellen, en een paar hebben al tegen Pati verteld dat ze gaan vragen of ze mijn boyfriend mogen zijn, want ja leeftijd maakt voor hun niets uit haha. Ik ben errrrg benieuwd naar Valentijnsdag volgende week!
De eerste week heb ik vooral heel veel geslapen, en aangezien ik elke keer toch emotioneel weer afscheid moet nemen van de vorige plek waar ik was en weer moet wennen aan een nieuwe, was het geen probleem dat ik alleen woonde en nog geen contact met andere vrijwilligers had. Victoria, die ook op de school werkte, vertrok na 2 dagen alweer, maar ik was op een tour meegeweest met Sofie en Sarlah, twee nieuwe meisjes, omdat ik hoestdrank moest hebben en Alejandro ze rond moest leiden. Weer heeeerlijk gegeten in de markt haha, op mijn eigen tour al meteen een taco met ojo geprobeerd, oftewel het vlees van rond een koeienoog! En nee de taco's zijn niet crispy en schelp-achtig zoals wij ze gewend zijn, het zijn gewoon een soort tortilla's. Dus die wij hebben in NL zijn nep zei Alejandro haha. Maar in ieder geval, via die meisjes ben ik in contact gekomen met andere vrijwilligers, en zaterdagavond gingen we met de hele groep opstap. We zijn met niet zoveel op het moment, 12 geloof ik ongeveer, maar allemaal partypeople die een feestje kunnen bouwen. Dit weekend gaan we een lang weekend naar Puerto Vallarta, een party-strandplaats, dus wieweet gaat dat wel net zo gek worden als daar met carnaval!

Nou, hopelijk vind ik de tijd en energie om zo snel mogelijk weer een blog te schrijven, maar ik heb nu honger (zoals de hele tijd hierzo) en mijn hostmama (die geweldig kan koken en echt superaardig is!) heeft de lunch voor me klaar. Dussss allemaal, tot snel!

Adiooooooooooooooooooos x